Dag 7 : Happy Birthday (deel 2)

Zondagochtend 6h, we komen terug aan op circuit met het idee van foto’s te maken van de race bij zonsopgang. Niet dus, van zodra het licht wordt is het duidelijk dat er de eerste uren geen zon te verwachten valt; integendeel na een goed uur begint het water met bakken uit de hemel te vallen. Geen regenkledij bij dus lopen om te gaan schuilen en de rest van de voormiddag doorweekt en rillend van de kou rondlopen. Achteraf bleek dat dit niet de eerste keer was dat de hemelsluizen open gingen. Ook ’s nachts hebben ze hier een serieuze douche gekregen en werd de wedstrijd zelfs onder rode vlag stilgelegd, na een heel zware crash in turn 1 waardoor de bandenmuur en vangrail hersteld moest worden.

Het positieve was dat de #91 terug op de toren stond, deze keer op de twaalfde plaats. Alle euvels aan de wagen waren blijkbaar hersteld, en ze slaagden erin om aan de rand van de top10 post te vatten. Een paar uur voor het einde van de race reed Marc rond op de negende plaats, iets later blies de motor zijn laatste adem uit en was het over en out. Uiteindelijk werden ze als 36ste in de uitslag opgenomen, maar de wrange nasmaak blijft toch hangen. Hoever hadden ze kunnen komen zonder die roekeloze crash na slechts enkele uren wedstrijd … De 24h werd gewonnen door het team van Chip Ganassi met Montoya, Pruett en Duran als piloten na een spannende eindstrijd met andere wagens uit de top 3. Op minder dan 2 uur voor het einde van de wedstrijd bleef het verschil tussen de top 3 beperkt tot een handvol seconden. Een betere pitstopstrategie en een schitterend rijdende Montoya zorgden ervoor dat Ganassi voor het tweede jaar op rij met de zege ging lopen in Daytona, iets wat weinige teameigenaars hem hebben voorgedaan.

Hoe is het de bende ondertussen vergaan ? Toen ondergetekende en Serre ’s ochtends op het circuit aankwamen was ons buske herschapen in een hotel en lag iedereen in een diepe coma. Een fikse regenbui later was het merendeel van de slaapkoppen “verrezen” en nam iedereen zijn vertrouwde plaats weer in; de ene op tribune, de andere met het fototoestel in de aanslag ergens rond het circuit en de rest uiteraard …richting toog. Wat begon als een queeste naar een tas koffie eindigde in het onvermijdelijke, koffie werd Budweiser en Bloody Mary en ’t feestje was terug vertrokken. Jan Heylen dook naar goeie gewoonte ook nog eens op, ons vrouwelijk gezelschap van gisterenavond kwam langs en de Eurotech-boys kwamen ons na de wedstrijd ook nog een bezoekje brengen. Ook Marc en Brunhilde mochten na de race niet ontbreken, dus de bende was weer eens compleet.

Wat nakaarten na de race (eerste kroeg gesloten) en dan met heel de bende terug richting hotel, om even uit te rusten en ons op te frissen om ’s avonds te gaan eten. Dat was echter buiten de musketiers gerekend, die er niet beter op vonden dan de bar van het hotel te gaan plunderen en een plonske te doen in het zwembad … Zolang er bier is, hebben zij blijkbaar geen alcoholprobleem.

’s Avonds opnieuw afgesproken met Marc en Brunhilde om de plaatselijke Japanner een bezoekje te brengen. Voor de verandering weeral eens goed gegeten; sushi, soep, shashimi, terriyaki, … alles passeerde de revue. Ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar als je weet waarnaartoe, is het eten in Amerika best te doen. En de jarige vandaag was een zekere MG, tot eenieders verrassing. Na het eten splitste de groep nog maar eens op; de musketiers trokken voor de verandering weer eens op stap, enkele anderen trokken richting Cruisin Cafe en de rest naar het hotel, ofwel voor een verdiende nachtrust, in het geval van ondergetekende om plat op bed te gaan liggen en eindelijk eens door de foto-oogst van de laatste dagen te gaan. Letterlijk duizenden foto’s die de revue passeerden, een selectie maken zal niet makkelijk worden de komende dagen. Morgen shoppen in Orlando met tante Visa en nonkel Mastercard, gevaarlijk …

Dag 6 : The Goose is Loose

Raceday op Daytona, hiervoor zijn we de plas overgekomen. Een aantal van de groep willen vannacht overnachten op circuit, anderen trekken terug richting hotel om hun bed te gaan groeten, het wordt alleszinds een lange dag vandaag.

Na een iets te frisse vrijdag, is het weer vandaag schitterend; bakken in de zon en de zonnecreme die we gisteren nog snel snel zijn gaan halen, komt nu echt wel van pas. Iets later dan verwacht (file om het circuit binnen te rijden) vinden we een geschikte plaats voor ons buske en kunnen we beginnen aan onze eerste 24h van Daytona. Voor de wedstrijd is er een handtekeningsessie met de piloten, net zoals de vorige dagen kan je het bijna niet vatten hoe open alles er hier aan toe gaat; fans schuiven gedisciplineerd aan in een eindeloze rij voor een foto met hun favoriete piloot en een handtekening. Doe zoiets bij ons en alles en iedereen wordt omvergelopen. Door de massa toch maar gepast voor de signeersessie en nog is goeiendag gaan zeggen tegen Marc voor de race en hem onze Belgische vlag (die we in één of andere winkel op de kop konden tikken) laten signeren. Rond de middag ging iedereen op zoek naar een plaats rond het circuit (ondertussen waren de Eurotech-boys al even goeiedag komen zeggen), en wapperde onze Belgische driekleur aan de omheining. Terwijl vrijwel iedereen op en rond de infield bleef, ben ik richting hoofdtribune getrokken. Prachtig zicht op vrijwel heel het circuit, infield en bankings, pits, zon op je gezicht … ideaal om een race te volgen (en fotokes te nemen).

De race zelf dan : aangezien Marc de kwalificatietijd neerzette, was hij het die de start moest nemen. Van bij het begin was het duidelijk dat dit een heel spannende race zou worden, met een gevecht tussen de 01 van Montoya, de 91 van Marc, de 58 Red Bull en enkele andere prototypes. Marc reed een heel sterke eerste stint, en reed 6 ronden rond met heel het pak achter hem. Na Marc was het de beurt aan Jimmie Johnson die er eveneens in slaagde zich in de top 3 te vestigen. Alles leek perfect te gaan, en we droomden al van een serieus feestje na de koers. Ijdele hoop blijkbaar van Matthews vond het nodig om op het einde van een safety-car procedure een kleine verbouwing door de voeren aan de wagen; crash tegen een andere deelnemer en daar ging alle hoop op een goeie finish. Resultaat : bodywork naar de haaien, radiator stuk en nog een aantal andere ongemakken. Na een lange tijd in de pits, reden ze ergens rond de dertigste plaats rond en alle hoop op een podiumplaats was verloren.

Aan de kop van de race bleef het echter reuzespannend. De eerste wagens reden op een zakdoek bij elkaar, en regelmatig werd de leidersplaats overgenomen door een andere piloot. De voorbode van een spannende race, die tot op het eind zou voortduren. Het vallen van de avond bracht weining verandering, knappe en spannende race om zien en volgen en al bij al een mooi circuit om foto’s te maken (al had een accreditatie het nog beter kunnen maken).

Zoals al gezegd zette een deel van de groep zich voor lange tijd op een tribune of trok rond het circuit, maar uiteindelijk kwamen we elkaar altijd wel ergens tegen, ofwel onderweg, ofwel aan één of ander drank- en eetstandje, ofwel aan de bar in de Nextel fan zone, onze uitvalsbasis sinds we hier zijn aangekomen. In de loop van de avondwas de lokroep naar bier blijkbaar te groot, en met een man of 7 nestelden we ons aan de bar, waar we rustig de koers op tv konden volgen, ook Jan zich weer bij ons voegde en het “socializen” kon beginnen met het plaatselijk vrouwvolk, deze keer Brandy en co. Tegen middernacht splitste de bende terug uit elkaar, even door de garage-area, richting tribune of stilaan richting hotel, iedereen wist wel wat te doen en het was duidelijk dat er voor een aantal nog veel Bud’s zouden volgen …

Dag 5 : Eén van 't circus op nen éénwieler

Laatste dag met oefenritten voor de 24h van Daytona en de de “Fresh from Florida 200”, eerste wedstrijd van de Koni Challenge 2007. Aangezien Marc zijn team in de eerste sessie de baan niet opkomt (problemen met de auto – benzinetank en –meter), komen we iets later aan op circuit. Enkele hebben al ontbeten en trekken ineens richting circuit, anderen gaan samen met Jan ontbijt zoeken. Elf uur is hier blijkbaar al te laat om te ontbijten, dan maar ineens een steak als ontbijt genomen; kwestie om de dag goed te beginnen.

In tegenstelling tot gisteren is het weer vandaag redelijk fris, maar de zon is weer volop van de partij en het verraderlijk windje dat er staat kan wel eens voor rode kopjes zorgen vanavond. De training volgden we allemaal vanop één of andere tribune, Marc zijn team is niet veel buitengekomen met de wagen (kwalifs waren gisteren al, en blijkbaar zijn er nog enkele problemen met de wagen). De hoofdmoot van vanmiddag is de “Fresh from Florida 200”, de eerste wedstrijd dit seizoen van de Koni Challenge over 3 uur. Een startveld van 106 wagens, opgesplitst in GT’s en Touring, garandeert het nodige spektakel, en wat voor één. Regelmatig een crash of wagen die spint waardoor de safety-car te pas en te onpas de baan op moet, met op het einde een beklijvend duel tussen 2 Mustangs en een Nissan 350Z, met als scherprechter een BMW die een ongelooflijke inhaalrace reed (van de laatste plaats naar de top 4). Uiteindelijk won een Mustang met een miniem verschil. Knappe en onderhoudende race om zien, al waren de vele safety-cars er bij momenten teveel aan.

Na een rustige dag op een vrij vroeg uur terug richting hotel, maar niet zonder te stoppen aan
een plaatselijke pharmacy, want de virussen tieren hier welig in de groep. Vrijwel iedereen heeft keelpijn ofwel een neus die volledig dichtzit, enkel Andy blijft er blijkbaar van gespaard (en de musketiers, die doden hun bacteriën met een ferme dosis alcohol). Het resultaat van het wisselvallige weer hier en airco die te pas en te onpas in uw gezicht blaast. Slachtoffers zijn er gelukkig nog niet gevallen, hopen dat het zo blijft.

’s Avonds eerst even de bar van het hotel ingedoken, en daarna gaan eten in Shell’s seafood restaurant, nice food en een paar goeie flessen wijn, meer heeft ne mens niet nodig om een avond door te komen. Eén van de plaatselijke “serveuses” was al eens gespot in de Froggy’s, dus pakten we die maar mee naar ons stamcafé, de Cruisin’. Deze keer eens geen karaoke, maar onvervalste slapstick met een biljartbal die Robert deed verdwijnen. Heel het café en de pool ondersteboven gekeerd tot er een nieuwe bal opdook, waarna er ineens 2 op tafel lagen. Niemand van de inboorlingen die kon volgen, en wij alle moeite van de wereld doen om serieus te blijven.

Morgen eindelijk raceday, tijd voor de echte actie en iedereen paraat om Marc naar het podium te schreeuwen !!!

Dag 4 : Daytona, home of racing

Na een meer dan geslaagd voorproefje op Sebring gisteren, is het vandaag tijd voor het echte werk; de eerste trainingen van de 24h van Daytona. Goed begonnen is half gewonnen, deur van de hotelkamer opengetrokken en bijna weggespoeld; de plaatselijke weerman doet ons hier serieus aan Herman Pien denken.

Eerst een uitgebreid ontbijt, daarna richting circuit. Tickets afhalen, fanshop even doorwandelen (help, ik koop mij hier verloren) en dan “het bos in”. Dankzij Marc hebben we een doorlaat om met het buske op de infield te parkeren, veel praktischer dan buiten te moeten staan. Ook hier weer hetzelfde verhaal als gisteren, beschik je over een ticket met toegang tot de garage, dan loop je elke piloot gewoonweg tegen het lijf. Montoya staat hier rustig handtekeningen uit te delen en met de vrouwkes op de foto, Tracy die we weer bijna omver lopen, Jeff Gordon die tussen zijn fans loopt, onvoorstelbaar. Met plezier delen ze handtekeningen uit en gaan ze op de foto; ook onze eigen Marc Goossens ontsnapt er niet aan. ’s Avonds, toen we nog rondhingen aan de garage, zijn er nog groepsfoto’s getrokken met oa Jimmie Johnson, huidig Nascar-kampioen en teamgenoot van Marc. Ook Jan Heylen voegde zich 's avonds nog bij ons, den hoop wordt groter en groter ...

Het circuit is een pak groter dan ik verwacht had, en de bankings zijn meer dan immens, niet te geloven hoe steil de baan omhooggaat, en het zicht is meer dan spectaculair als je de inhaalmanoeuvers erop ziet. De wagens rijden op ongeveer 3/4 van de oval en een deel door het infield, resultaat : een knap circuit waarvan je op bepaalde tribunes een groot deel kan zien. De wagens zijn ook spectaculair, prototypes die qua tijd heel dicht bij elkaar zitten en een variatie aan GT’s zoals Mustangs, Corvettes, Porsches, Pontiac en ander lekkers …

Na de vrije oefenritten volgt een wel erg korte kwalificatiesessie (15 minuten, waarvan 7 minuten onderbreking door een crash), slaagt Marc erin zich op een knappe derde plaats te nestelen op 31 duizendsten (!!!) van een seconde van de pole, een nieuwe recordtijd op het circuit. Het verschil tussen plaats 1 en 2 bedraagt slechts 5 duizendsten, alles zit dus letterlijk op een zakdoek bij elkaar.

Het voorprogramma van de 24h is de Koni Challenge, met toerwagens en GT’s. Een startveld van meer dan 100 wagens is ook bij ons ongezien en eigenlijk niet te geloven. Minder spectaculair dan de eigenlijke 24h, maar met zo een startveld zou spektakel gegarandeerd moeten zijn.

Opvallend is wel dat er wel heel weinig publiek te bespeuren valt; de hoofdtribune leeg (op een enkeling na) en op de tribunes op en rond de infield is er zelfs tijdens de trainingen meer dan plaats genoeg. Wat een contrast met Le Mans bijvoorbeeld waar je tijdens de trainingen bij wijze van spreken moet vechten voor een plaatsje. Benieuwd hoeveel volk er zaterdag komt opdagen … Morgen wordt het koppenjacht, dagje de paparazzi uithangen, I love it !!!

Dag 3 : Andre Heijzes and the Vagabondz

Sebring, home of the 12h ALMS race; da’s onze bestemming van vandaag. Op schoolreis met ons “buske”, het lijkt op zonnekinderen in Amerika. Vanaf het begin zit de stemming er meer dan dik in, op één uitzondering na (elke reis heeft nu eenmaal zijn kamerplant), de moppen vliegen in het rond en een karaokebar vergaat in het niets tegen onze zangtalenten.

Vandaag zijn het testen van de Champcar en ALMS, een telefoontje van Andy met Jan Heylen geeft ons een beetje hoop om misschien dichtbij de auto’s te komen. En jawel, in Sebring aangekomen, komt Jan ons tegemoet en krijgen we allemaal toegang tot de paddock van de Champcar. Wat een verschil met Europa, Champcar wordt hier aanzien als de Amerikaanse tegenhanger van de F1, probeer maar eens binnen te raken op een F1-test bij ons. Hier loop je gewoon door de paddock, tussen de auto’s en piloten, neem je ongestoord foto’s en wordt je niet weggeblaft van zodra je bij een wagen komt. Woensdag was dan ook “celebrity-spotting-dag”. Paul Tracy, Sebastien Bourdais (huidig Champcar kampioen) en alle andere gekende en minder gekende piloten, ze staan wel bij iemand op de foto. Maar 2 foto’s steken er bovenuit, een deel van de bende die op de groepsfoto staat met Nigel Mansell (ben nog altijd slecht gezind omda’k daar ni bijsta) en Serre en ondergetekende die Paul Newman te pakken kregen voor een fotoke. Ah ja, Jan heeft momenteel nog geen stuur voor het komend seizoen, maar het zit op de goeie weg.

Sebring is trouwens nog een heel puur circuit zoals er nog weinig bestaan tegenwoordig; rechts stukken, snelle bochten, korte bochten, weining of geen zandbakken of uitloopstroken, hier worden de broekies van de echte mannen gescheiden. De testsessies werden dan ook regelmatig onderbroken door een crash of wagen die gespind was. Dat ze in Europa hier maar eens komen kijken in plaats van alle cicruits te verkrachten met overvloedige veiligheidsmaatregelen.

Na de fanshop geplunderd te hebben, bollen we terug richting Daytona. Onderweg een Red Lobster binnengevallen om een “kleinigheidje” te eten. Ongeloofelijk maar waar, weeral goed gegeten in het land waarvan ik dacht dat er enkel fastfood te krijgen was. Alfonso, onze
vaste huisslaaf in het restaurant, vroeg erom om beetgenomen te worden. Robert werd gebombardeerd tot een gekende zanger in Vlaanderen en Nederland, Andre Heeijzes and the Vagabondz, a famous rockband. De rest van de bende was muzikant, groepie, podiumverantwoordelijk en als klap op de vuurpijl Danny als manager. Bijna kregen we Alfonso zover dat hij een micro ging halen voor een optreden, spijtig genoeg is het mislukt. Na het eten, maakten de musketiers Alfonso wijs dat Danny vandaag verjaarde; resultaat : met veel bombarie een taart met kaarskes door het restaurant en heel de bende die begint te zingen … Andy in paniek (die hadden ze dat 2 jaar geleden al is gelapt), en Danny die echt wel uit de lucht viel !! Wat we niet voorzien hadden was dat onze 80 jarige buren mee zouden opgaan in heel het gebeuren en Danny absoluut ne gelukkige wilden wensen samen met de nodige kussen, schitterend …

Daarna terug het buske in, mop- en karaokegewijs naar Daytona Beach, waar we met een paar man nog tot een stuk in de nacht een kleinigheidje zijn gaan verzetten. Jo en Wout zijn zangtalenten pur sang (kan bewezen worden op film) en de danskwaliteiten van Danny zijn ongekend …

Dag 2 : Gedonder in Plopsaland

“Goed begonnen is half gewonnen”, het sein voor een aantal om de dag te beginnen met een stevig ontbijtje; “steak with eggs on top” en een goeie bloody mary om alles door te spoelen. Als dessert nog een paar Budjes en up we go … Anderen (zoals ondergetekende) houden het rustig bij een glasje fruitsap …

Vandaag spelen we op verplaatsing en bollen we richting Orlando. Na een paar omzwervingen op en rond de ring van Orlando (MG wist de weg precies ni goe), gestopt aan een outlet shopping center waar de kooplustigen onder ons zich al eens goed konden laten gaan. En de anderen aan de lokroep van Budweiser niet konden weerstaan …

Na de middag krijgen we een rondleiding in Discovery Cove, een “all-inclusive island retreat” zoals ze zichzelf noemen. Discovery Cove is een bijpark van Seaworld waar je enkel op reservatie binnenkomt, de prijzen kunnen per persoon tot € 275 per dag bedragen. Veel geld, maar blijkbaar wel de moeite. Discovery Cove is een waterpark waar je kan zwemmen, snorkelen tussen allerlei exotische vissoorten, roggen kan voederen, 3 vogeltuinen waartussen je kan wandelen, verschillende stranden en als kers op de taart een prachtig dolfinarium met een 20-tal dolfijnen. Bezoekers kunnen zwemmen met de dolfijnen, hen eten geven en op regelmatige tijdstippen zijn er shows met de beestjes. Op het einde van onze rondleiding, kwam Jenny nog efkes goeiendag zeggen en wie wou kon haar even aanraken. Een paar sprongen van haar en een aantal andere dolfijnen maakten het spektakel compleet. Thanx to “the Goose” dat we hier zijn binnengeraakt.

Daarna opnieuw richting Orlando voor een bezoekje aan Skull Kingdom, het “spookhuis”. 3 jaar geleden wreed de moeite naar ’t schijnt (vraag maar aan Serre), nu te belachelijk voor woorden. Eéntje om snel te vergeten. Als afsluiter mocht Race Rock uiteraard niet ontbreken, themacafé in Orlando. Racers kunnen het niet laten, dus een Nascar-race tussen Marc en Andy kon niet uitblijven. De eerste werd vrij makkelijk gewonnen door Andy, ook al omdat Marc het zwaar aan de stok had met Hanne (vrouwen aan het stuur …), de tweede race was een nek-aan-nek spektakel waar Marc het nipt haalde voor Andy en Serre. Spektakel gegarandeerd …

Na wat fileleed op de terugweg trokken we naar Ormond Beach, om te gaan eten bij “Stonewood” de zaak wat laten verbouwen (13 man zetten zijn ze daar blijkbaar niet gewoon) en heel goed gegeten. Het lijkt erop dat de Amerikanen stilaan toch verstand van eten beginnen te krijgen. Ideale afsluiter van de dag waarna iedereen richting hotel trok, behalve de “musketiers”; de lokroep van een Budje in de Cruisin’ was te groot …

Foto's volgen later vandaag ...

We're here ...

Maandagmorgend om 10h35 mochten we eindelijk onze ijzeren vogel in die ons richting Daytona zou brengen. Ruim 13 uur en nog een tussenvlucht tussen Atlanta en Daytona Beach later zetten we eindelijk voet aan land in Daytona, opgewacht door Marc Goossens. Iedereen aangekomen zonder kleerscheuren en Amerika binnengemogen, enkel spijtig dat de regen hier met bakken uit de lucht viel.

Van een lange reis krijgt een mens honger en dorst, na de kamerindeling dus richting Cruisin' Café, onze uitvalsbasis voor de

komende acht dagen. Tia achter den toog, Budweiser die vlotjes binnenliep, eten dat smakelijk verorberd werd en "de congé" zat op de rails.

Onder het motto dat er wel iets moet misgaan, waren we na een uur ons "A-team-buske" al kwijt. Blijkbaar verkeerd geparkeerd en droogweg weggesleept (het bord met No parking was ni groot genoeg ...). Andy dan maar op weg gestuurd om ons buske te gaan zoeken, een dik half uur later en $ 125 armer konden we onder luid gejuich terug bollen op de Amerikaanse wegen; tot grote verbazing van de inboorlingen die maar niet begrepen waarom we kapot gingen van het lachen toen we hoorden dat ons buske getakeld was.

Budweiser, pool en een toog waren de ideale ingrediënten voor een goeie openingsavond ...

Vanochtend wakker geworden met de zon die zich een eerste

keer liet zien op ons terras. Ideaal weer om vandaag voor de

eerste keer Orlando te gaan verkennen ...