Zondagochtend 6h, we komen terug aan op circuit met het idee van foto’s te maken van de race bij zonsopgang. Niet dus, van zodra het licht wordt is het duidelijk dat er de eerste uren geen zon te verwachten valt; integendeel na een goed uur begint het water met bakken uit de hemel te vallen. Geen regenkledij bij dus lopen om te gaan schuilen en de rest van de voormiddag doorweekt en rillend van de kou rondlopen. Achteraf bleek dat dit niet de eerste keer was dat de hemelsluizen open gingen. Ook ’s nachts hebben ze hier een serieuze douche gekregen en werd de wedstrijd zelfs onder rode vlag stilgelegd, na een heel zware crash in turn 1 waardoor de bandenmuur en vangrail hersteld moest worden.
Het positieve was dat de #91 terug op de toren stond, deze keer op de twaalfde plaats. Alle euvels aan de wagen waren blijkbaar hersteld, en ze slaagden erin om aan de rand van de top10 post te vatten. Een paar uur voor het einde van de race reed Marc rond op de negende plaats, iets later blies de motor zijn laatste adem uit en was het over en out. Uiteindelijk werden ze als 36ste in de uitslag opgenomen, maar de wrange nasmaak blijft toch hangen. Hoever hadden ze kunnen komen zonder die roekeloze crash na slechts enkele uren wedstrijd … De 24h werd gewonnen door het team van Chip Ganassi met Montoya, Pruett en Duran als piloten na een spannende eindstrijd met andere wagens uit de top 3. Op minder dan 2 uur voor het einde van de wedstrijd bleef het verschil tussen de top 3 beperkt tot een handvol seconden. Een betere pitstopstrategie en een schitterend rijdende Montoya zorgden ervoor dat Ganassi voor het tweede jaar op rij met de zege ging lopen in Daytona, iets wat weinige teameigenaars hem hebben voorgedaan.
Hoe is het de bende ondertussen vergaan ? Toen ondergetekende en Serre ’s ochtends op het circuit aankwamen was ons buske herschapen in een hotel en lag iedereen in een diepe coma. Een fikse regenbui later was het merendeel van de slaapkoppen “verrezen” en nam iedereen zijn vertrouwde plaats weer in; de ene op tribune, de andere met het fototoestel in de aanslag ergens rond het circuit en de rest uiteraard …richting toog. Wat begon als een queeste naar een tas koffie eindigde in het onvermijdelijke, koffie werd Budweiser en Bloody Mary en ’t feestje was terug vertrokken. Jan Heylen dook naar goeie gewoonte ook nog eens op, ons vrouwelijk gezelschap van gisterenavond kwam langs en de Eurotech-boys kwamen ons na de wedstrijd ook nog een bezoekje brengen. Ook Marc en Brunhilde mochten na de race niet ontbreken, dus de bende was weer eens compleet.
Wat nakaarten na de race (eerste kroeg gesloten) en dan met heel de bende terug richting hotel, om even uit te rusten en ons op te frissen om ’s avonds te gaan eten. Dat was echter buiten de musketiers gerekend, die er niet beter op vonden dan de bar van het hotel te gaan plunderen en een plonske te doen in het zwembad … Zolang er bier is, hebben zij blijkbaar geen alcoholprobleem.
’s Avonds opnieuw afgesproken met Marc en Brunhilde om de plaatselijke Japanner een bezoekje te brengen. Voor de verandering weeral eens goed gegeten; sushi, soep, shashimi, terriyaki, … alles passeerde de revue. Ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar als je weet waarnaartoe, is het eten in Amerika best te doen. En de jarige vandaag was een zekere MG, tot eenieders verrassing. Na het eten splitste de groep nog maar eens op; de musketiers trokken voor de verandering weer eens op stap, enkele anderen trokken richting Cruisin Cafe en de rest naar het hotel, ofwel voor een verdiende nachtrust, in het geval van ondergetekende om plat op bed te gaan liggen en eindelijk eens door de foto-oogst van de laatste dagen te gaan. Letterlijk duizenden foto’s die de revue passeerden, een selectie maken zal niet makkelijk worden de komende dagen. Morgen shoppen in Orlando met tante Visa en nonkel Mastercard, gevaarlijk …
Het positieve was dat de #91 terug op de toren stond, deze keer op de twaalfde plaats. Alle euvels aan de wagen waren blijkbaar hersteld, en ze slaagden erin om aan de rand van de top10 post te vatten. Een paar uur voor het einde van de race reed Marc rond op de negende plaats, iets later blies de motor zijn laatste adem uit en was het over en out. Uiteindelijk werden ze als 36ste in de uitslag opgenomen, maar de wrange nasmaak blijft toch hangen. Hoever hadden ze kunnen komen zonder die roekeloze crash na slechts enkele uren wedstrijd … De 24h werd gewonnen door het team van Chip Ganassi met Montoya, Pruett en Duran als piloten na een spannende eindstrijd met andere wagens uit de top 3. Op minder dan 2 uur voor het einde van de wedstrijd bleef het verschil tussen de top 3 beperkt tot een handvol seconden. Een betere pitstopstrategie en een schitterend rijdende Montoya zorgden ervoor dat Ganassi voor het tweede jaar op rij met de zege ging lopen in Daytona, iets wat weinige teameigenaars hem hebben voorgedaan.
Hoe is het de bende ondertussen vergaan ? Toen ondergetekende en Serre ’s ochtends op het circuit aankwamen was ons buske herschapen in een hotel en lag iedereen in een diepe coma. Een fikse regenbui later was het merendeel van de slaapkoppen “verrezen” en nam iedereen zijn vertrouwde plaats weer in; de ene op tribune, de andere met het fototoestel in de aanslag ergens rond het circuit en de rest uiteraard …richting toog. Wat begon als een queeste naar een tas koffie eindigde in het onvermijdelijke, koffie werd Budweiser en Bloody Mary en ’t feestje was terug vertrokken. Jan Heylen dook naar goeie gewoonte ook nog eens op, ons vrouwelijk gezelschap van gisterenavond kwam langs en de Eurotech-boys kwamen ons na de wedstrijd ook nog een bezoekje brengen. Ook Marc en Brunhilde mochten na de race niet ontbreken, dus de bende was weer eens compleet.
Wat nakaarten na de race (eerste kroeg gesloten) en dan met heel de bende terug richting hotel, om even uit te rusten en ons op te frissen om ’s avonds te gaan eten. Dat was echter buiten de musketiers gerekend, die er niet beter op vonden dan de bar van het hotel te gaan plunderen en een plonske te doen in het zwembad … Zolang er bier is, hebben zij blijkbaar geen alcoholprobleem.
’s Avonds opnieuw afgesproken met Marc en Brunhilde om de plaatselijke Japanner een bezoekje te brengen. Voor de verandering weeral eens goed gegeten; sushi, soep, shashimi, terriyaki, … alles passeerde de revue. Ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar als je weet waarnaartoe, is het eten in Amerika best te doen. En de jarige vandaag was een zekere MG, tot eenieders verrassing. Na het eten splitste de groep nog maar eens op; de musketiers trokken voor de verandering weer eens op stap, enkele anderen trokken richting Cruisin Cafe en de rest naar het hotel, ofwel voor een verdiende nachtrust, in het geval van ondergetekende om plat op bed te gaan liggen en eindelijk eens door de foto-oogst van de laatste dagen te gaan. Letterlijk duizenden foto’s die de revue passeerden, een selectie maken zal niet makkelijk worden de komende dagen. Morgen shoppen in Orlando met tante Visa en nonkel Mastercard, gevaarlijk …
Geen opmerkingen:
Een reactie posten